Uprawa papryki w tunelu foliowym

Uprawa papryki w tunelu foliowym to najlepsze rozwiązanie dla tego warzywa. Obfity plon i jego wysoka jakość to korzyści płynące z upraw pod osłonami. Papryka wykazuje zapotrzebowanie na wysoką temperaturę, dlatego w foliowej cieplarnia otrzymuje idealne warunki do wzrostu. Choć hodowla papryki bywa nieco trudna dla początkujących ogrodników, warto spróbować, zwłaszcza ze względu na walory smakowe i zdrowotne.

Papryka w tunelu foliowym

Papryka do wzrostu potrzebuje temperatury od 22 do 27°C, a nocą od 16 do 18°C. Wymaga również intensywnego światła: do 4 tys. luksów. Optymalna wilgotność podłoża na początkowym etapie uprawy papryki powinna wynosić 75%. Jest konieczna w chwili posadzenia rozsady i na etapie wiązania owoców. W takcie dojrzewania wilgotność powinna się utrzymywać na poziomie 80%. Papryka, jako roślina ciepłolubna, nie przepada za nagłymi zmianami temperatury, które są częstym zjawiskiem podczas uprawy na wolnym powietrzu.

Folia, będąca osłoną tunelu ogrodniczego, zabezpiecza rośliny przed zmianami pogodowymi, a duża przepuszczalność światła dostarcza odpowiednie natężenie luksów. Odpowiednio zabezpieczając namiot ogrodniczy, nie musimy się obawiać o nagłe wahania temperatury, gdyż nagrzana za dnia osłona w nocy utrzymuje temperaturę, a ciepło możemy korygować za pomocą wywietrzników bocznych lub dachowych.

Przygotowanie gleby dla papryki

Przygotowując się do sadzenia papryki, musimy się w odpowiedni przygotować. Pielęgnacja gleby to warunek konieczny do stworzenia odpowiednich warunków dla rośliny. Aby wzbogacić ziemię o składniki odżywcze i mineralne, możemy zastosować nawóz zielony w formie przedplonu lub poplonu oraz wprowadzając substancje organiczne do podłoża (kompost, torf, obornik).

Gleby lekkie i ciężkie po sezonie zasilamy nawozem (nie więcej niż 350 kg na 100 m2) lub kompostem (100–350 kg na 100 m2). W obu przypadkach ilość zależna jest od składników odżywczych, które pozostały w ziemi. Choć papryka nie reaguje na przedplon, to pozostawia po sobie inhibitory wzrostu, składnik hamujący rozwój roślin posadzonych na miejscu wcześniej rosnących tam papryk. Dodatkowo papryka, jako roślina o wysokim zapotrzebowaniu na składniki odżywcze, wymywa ziemię z wartościowych elementów. Aby zapobiec tak szkodliwym skutkom, warto zmianować ją z sezonu na sezon. Unikamy wtedy szkodliwych patogenów. Zasadzenie i późniejsze wykorzystanie jako nawozu zielonego wyki ozimej z żytem użyźnia glebę. Wieloletnia uprawa na takich nawozach sprawia, że ziemia zawiera sporo substancji organicznej, co korzystnie wpływa na owocowanie.

W zależności od gleby korzystanie z nawozów wapniowych planujemy z wyprzedzeniem. Czas, który potrzebują na rozkład, jest zależny od ich rodzaju. Mączki kostne i gips rozkładają się do 5 miesięcy, kreda, dolomit i węglan wapnia znacznie krócej, aczkolwiek co najmniej dwa tygodnie przed wysiewem. Fosfor otrzymujemy z mączek kostnych, a stężenie dostosowujemy do jego zawartości w glebie.

Zastosowane nawozy należy dokładnie wymieszać, pokrywać równomiernie, starając się wykonać jak najmniej zabiegów. Co roku stosujemy orkę, przed sadzeniem należy zagrabić lub zabronować, a na dwa dni przed wysiewem obficie podlać.

Aby stworzyć jeszcze lepsze warunki papryce, należy wyściółkować grunt lub pokryć go agrowłókniną.

Produkcja rozsady

Zależnie od odmiany, wysadzamy od 3 do 5 sztuk rozsady na m2, prowadząc 3 lub 4 pędy. Utrzymujemy rozstaw od 60 do 70 cm, a odstęp między rzędami od 40 do 50 cm. W otworach znajdujących się w ściółce sadzimy paprykę. Ogranicza to rozwój patogenów i późniejsze ich wnikanie w pędy. Przed posadzeniem zraszamy ziemię wodą, a następnie przez cztery dni nie podlewamy. Stymuluje to roślinę do rozwijania systemu korzeniowego, uodparniając na stresy suszy, oraz zwiększamy zdolność do wykarmiania do masy nadziemnej.

Nawet przy wzmocnieniu systemu korzeniowego roślinę podwiązujemy ze względu na sporą ilość masy zielonej. Kruche pędy papryki równoważmy przez umocowanie jej do sznurów pionowych, rozpostartych na całą długość rzędu. Przypinamy za pomocą sznurków lub zapinek, unikamy jednak metalowych lub stalowych linek. Przy wysokiej temperaturze nagrzewają się do tego stopnia, ze zostawiają oparzenia na pędach.

Cięcie pędów papryki

Tutaj zachowujemy tę samą zasadę, którą kierujemy się podczas uprawy innych roślin. Spośród dostępnych pędów wybieramy do 4 najsilniejszych, które będą pełnić rolę przewodników. Każdy węzeł powinien posiadać liść, składać się ze związku i pędu bocznego. Pozostałe starannie usuwamy. W uprawie pod osłonami paprykę tniemy co dwa tygodnie, aby wprowadzić ją na wysokość 2 metrów, przez co na każdym pędzie wyrośnie owoc.

Uprawa współrzędna

Paprykę należy sadzić w towarzystwie innych roślin ciepłolubnych, takich jak ogórki, pomidory i kalarepy. Unikamy sąsiedztwa z gatunkami krzyżowymi, takimi jak rzodkiewka i rośliny kapustne, które spowalniają jej kwitnienie.

Choroby i szkodniki papryki

Jeśli – pomimo stosowania zabiegów ochronnych, pielęgnacji ziemi – pojawią się znamiona chorobowe lub szkodniki, powinniśmy je jak najszybciej zwalczać. Zareagowanie w odpowiednim czasie pozwala na uniknięcie strat w plantacji. Do najgroźniejszych problemów w czasie dojrzewania i dorastania papryki możemy zaliczyć:

  • zaburzenia fizjologiczne – wzrost wilgotności powietrza może prowadzić do oparzeń parą wodną, które rozpoznamy po jasnych i lekko wgłębionych punktach na skórce owoców. Wentylacja tuneli wielowegetacyjnych, których elementem jest wietrzenie boczne, chroni rośliny przed tym zjawiskiem. Farmer, pamiętając o odpowiednim wietrzeniu cieplarni, uniknie zaburzeń wzrostu;
  • patogeny grzybowe – w chwili pojawienia się pleśni lub innych chorób grzybowych konieczne jest usunięcie owoców z uszkodzeniami mechanicznymi natychmiast po ich rozpoznaniu;
  • agrofagi – należy stosować środki ochrony roślin i biopreparaty w celu uniknięcia pojawienia się ich w trakcie uprawy. Pomocne będzie również zamontowanie siatki przeciw owadom.

Zbiór i przechowywanie

Zbiory zazwyczaj zaczynamy w drugie połowie lipca, owoce zbieramy na bieżąco w miarę własnych potrzeb. Ucinamy je z szypułką w celu zachowania świeżości na dłużej. Ostatnie papryki zbieramy przed przymrozkiem. Jeśli cześć z nich nie dojrzała jeszcze do września, zbieramy je, gdyż już w tym miesiącu występują pierwsze przymrozki. Papryki składujemy w skrzynkach i ustawiamy w ciepły miejscu. W ten sposób możemy przechowywać je nawet dwa tygodnie. Jeśli chcemy przechowywać je dłużej, należy najpierw pokroić paprykę, a następnie zamrozić.